In een reactie op het vorige artikel Grieks drama in uitverkocht Brussel's theater werd terecht de vraag gesteld of er überhaubt wel een oplossing is voor de Griekse crisis.

Indien het Griekse debacle als een geïsoleerd probleem wordt gezien, is de oplossing redelijk simpel.

  1. Men kan kiezen voor de "zachte heelmeester" methode en de Grieken bestraffend toespreken om hen vervolgens toch weer gewoon, tegen alle beter weten in, met nog meer leningen vooruit te helpen.

  2. Het alternatief is de harde aanpak; de Grieken krijgen eenvoudigweg geen leningen meer, gaan daadwerkelijk failliet en verlaten de Europese Gemeenschap.

In het eerste geval is de schade volgens de Londense denktank Open Europe redelijk te overzien. Op dit moment staat ieder gezin in Europa voor € 534,- garant voor de Griekse schulden, en dat stijgt dan na het eventuele volgende hulppakket naar € 1.450,- per gezin in 2014.
Als met zo'n garantiebedrag per gezin Armageddon kan worden afgewend, lijkt de beslissing makkelijk. (zeker voor politici!)

In het tweede geval gaan de vorderingen op Griekenland verloren, vallen de Griekse en een aantal Europese banken om, en na twee jaar praat niemand meer erover.

Helaas is onze wereld een stuk complexer.

  • Een zachte heelmeester zou niet alleen de Griekse patiënt een slechte dienst bewijzen, maar ook de andere reeds geïnfecteerde landen als Ierland en Portugal zouden in toenemende mate aanspraak kunnen gaan maken op gratis medicijnen en magische bezweringen.

    Harde bezuinigingsmaatregelen doorvoeren in democratieën is geen sinecure. De "beloonde" Griekse protesten zullen wel haast zeker overgenomen worden in die gekwelde landen en dan loopt het garantiebedrag al heel snel op naar € 5.000,- per gezin. ( of een veelvoud hier weer van als Spanje en Italië eveneens de bezuinigingsmoed opgeven )

    Het domino-effect zou uiteindelijk de financiële mogelijkheden van de sterke landen overstijgen, zelfs bij een plotseling opgekomen solidariteitsgevoel van de garant staande gezinnen.

  • De harde oplossing, Griekenland verwijderen uit de EEG, of een tussenoplossing middels herstructurering van de schulden, heeft ook allerlei onvermoede consequenties.

    Niet alleen verliezen de banken en de ECB vele honderden miljarden door waardeloos geworden Griekse staatsobligaties en schulden uit de private sector, maar bovendien zal een nog onbekend bedrag aan verzekeringspremies uitbetaald moeten worden.

    Dat bedrag kan makkelijk een veelvoud van de verloren gegane vorderingen zijn, aangezien vooral Amerikaanse banken in hun onvermoeibare zucht naar rendement, massaal verzekeringen (derivaten) hebben verkocht aan legitieme partijen, maar ook aan niets met die schulden te maken hebbende speculanten!

    Dat verklaart ook het woordenspel rond de herstructurering.
    Een gedwongen herstructurering stelt de uitbetalingsclausule in de verzekeringscontracten in werking, terwijl een "vrijwillige" herstructurering dat niet zou doen. Of toch wel?
    De kredietbeoordelaars zijn het er in ieder geval nog niet over eens.

    Op het moment dat de derivaten in het grote spel betrokken gaan worden, dan treedt het Lehman Brothers effect uit 2008 zeer waarschijnlijk in werking:
    De kredietmarkten bevriezen, er ontstaan bank runs, banken zullen weer gered moeten worden, de wereldhandel krijgt een knauw, de consument trekt de broekriem aan ect.. De angst is echter, dat deze keer de overheden minder armslag zullen hebben om zo'n nieuwe crisis succesvol te bestrijden.

De conclusie lijkt dus duidelijk. Alleen als men er 100% van overtuigd is, dat de redding van Griekenland geen verkeerde signalen zal afgeven aan politici, die te maken hebben met verzet tegen noodzakelijke bezuinigingsmaatregelen, kan men kiezen voor de zachte optie.

Is er gerede twijfel, dan moet men nu de stekker uit het Griekse theaterstuk trekken en de pijn eenvoudigweg accepteren. Want één ding is zeker, onterecht uitstel en vergroting van de schuldenpositie, zal de pijn in de toekomst welhaast onduldbaar maken.

Mijn verwachting is echter dat niemand verantwoordelijk gesteld wil worden voor de misère die onvermijdelijk zal volgen op een hard besluit.
In de laatste plaats de politici die "gebukt" gaan onder de ongezonde belangenverstrengeling met het bankwezen. ( zo is bijvoorbeeld in de VS de bankensector de grootste contribuant van de verkiezingskas van de Congresleden )

 
Categorie Financieel Advies